G450

Hotel Tirana

Het meest ontoegankelijke en geheimzinnige land van Europa. Het Noord-Korea van de Balkan. Albanië! Ik was er twee keer als journalist. De eerste maal kort na de val van de Muur. Wat zou de sloop van het IJzeren Gordijn en het einde van de Koude Oorlog betekenen voor het kleine, geïsoleerde Albanië, vroeg ik me af? Ik trok naar de ambassade in Bonn om een visum te bemachtigen. Dat lukte en ik mocht als verslaggever naar Tirana vliegen. Ik belandde in een zwart-wit road movie, werd teruggeworpen in de tijd en overgeleverd aan mijn gids Sventlana en haar collega's. In een staats-Volvo doorkruiste ik het land, sprak met tientallen mensen, ministers, partijbonzen en nam de vrijheid om in mijn eentje de wijken te verkennen, geobserveerd door de geheime politie ongetwijfeld. Bij de eerste vrije verkiezingen in 1992 was ik er terug in een totaal ander land, dat vrijheid ademde. Burgers klampten je aan op straat. nodigden je bij hen thuis uit. Later in 1997 brak in het land de anarchie uit, wapendepots werden geplunderd, mijn toenmalige collega-correspondent in Rome vloog spoorslags naar Tirana, deed verslag met ratelende mitrailleurs op de achtergrond. De revolte was al eerder begonnen, tussen mijn twee bezoeken in. Ik wilde zelf verslag doen van de onrust in het land, een visum had ik op zak, maar mijn vlucht strandde wegens een onaangekondigde staking in Rome. 

Afgelopen weekeinde waren er wederom parlementsverkiezingen in Albanië, dat zoveel jaren later in de wachtkamer zit om toe te treden tot de EU, maar wel al lid is van de Navo. Het kan verkeren. Ik vond thuis nog een reisgids uit 1988 van Piet Ordeman en Gerda Mulder. Er staat o.a. een foto in van de lobby van Hotel Tirana, in die tijd het enige fatsoenlijke hotel in de hoofdstad. Er was groep Amerikaanse Albanezen op bezoek, we hebben in de bar toen nog iets (te veel) gedronken, maar voor de rest was het er stil en verlaten. Ik herinner me dat ik 's morgens in de grote ontbijtzaal zat: twintig obers stonden met elkaar te kletsen of uit het raam te staren en de hotelgast moest het maar uitzoeken. 

Bijna 30 jaar later stuurt een familielid een foto van Hotel Tirana anno 2017. Hij is er als waarnemer bij de parlementsverkiezingen. Ik herken nog slechts de contouren, maar de jonge democratie bloeit. Met vallen en opstaan, tegen wil en dank. 

 

De droom achterna

Oké, het was niet mijn droom om de Mont Ventoux tweemaal te beklimmen plus nog vier andere bergjes in de omgeving, maar ik was wel aangemeld voor het fietsevenement La Cannibale genaamd. Op onze polo's die voor de gelegenheid waren aangekocht stond het woord fonetisch weergegeven: Kannibal, zoals de Vlamingen het uitspreken. De teamgenoot die de uitdaging hoog op zijn persoonlijke bucket list had staan, heeft het er met glans van afgebracht. Hij had zich de afgelopen maanden helemaal suf getraind, zo was duidelijk geworden uit de niet aflatende stroom van berichtjes op onze groeps-app. In de Provence trotseerde hij de hitte. De berg en de hellingen waren bekend terrein, wegens de jaarlijkse vakanties hier.

Ik had La Cannibale uit mijn hoofd gezet, zeker toen wij op de donderdag voor het evenement in de verschroeiende hitte een kleine puist opreden, bij wijze van training dan ook nog. Als het België boven de 30 graden warm is, wordt altijd geadviseerd de inspanningen te beperken tot het drinken van water, uit de zon te blijven en pas 's avonds uit je hol te komen. Maar hier in het zuiden van Frankrijk, 40 graden in de volle zon, omringd door fietsende geneesheren, hoorde ik niemand waarschuwen.

Op de zaterdag van het grote Vlaamse wielerevenement op en rond de Mont Ventoux, reed ik met drie andere wielervrienden een alternatief parcours - de Orvalette - op maat gesneden van 50- en 60-plussers zoals ik. 's Avonds aan tafel, met veel rosé, waren er de heldenverhalen. Elke klim, bocht, afdaling, kortom elke meter werd geanalyseerd. Wie was de beste? Het team in groepjes opgesplitst: A, B, C en de rest. DieOrval als een cascade. 

 

  

Trappen tegen kanker

Bingo, mijn achtste deelname aan de 1000 kilometer voor Kom Op tegen Kanker zit er op. Met dank aan de gulle sponsor, Confederatie Bouw, voor wie ik dit keer twee ritten van elk 125 kilometer mocht rijden. Maar wat was het warm. Conditioneel was er niets aan de hand, maar de hitte speelde wel parten, al maakte het enthousiasme onderweg en vooral bij de aankomsten 's middags in Ninove en 's avonds in Mechelen heel veel goed. Kippenvel, hoorde ik van veel deelnemers en zij hadden gelijk. Ik begreep dat dankzij het record aantal deelnemende teams KOTK ruim vier miljoen euro heeft opgehaald voor onderzoek in de strijd tegen kanker. Dat is mooi. Het is ontroerend om te zien wat dit met mensen doet. De 1000 kilometer is daarom een schitterend initiatief, professioneel georganiseerd en een feest voor de wielertoerist-met-een-missie. 

Levensfaseregeling

Mijn vrouw zag het document liggen op mijn werktafel: Levensfaseregeling, staat op de cover. Zij dacht, waar is 'ie nou eigenlijk mee bezig? Toch niet met euthanasie, zeker? 

Ik moet toegeven, levensfaseregeling lijkt verdomd veel op levenseinderegeling. De stekker eruit, de pil van Drion, nou, tabee allemaal. 

Levensfaseregeling is een overheidsdingetje, opgesteld in ambtenarees, de taal van de overheid. Maar de bedoelingen zijn goed: 60-plussers gaan op vrijwillige basis minder werken, maar worden daar niet veel armer van, terwijl aan de andere kant jonge medewerkers in dienst kunnen komen met zicht op een carrière. Het beste nieuws is dat ik daar gezien mijn leeftijd voor in aanmerking kom, want...60-plus. We zullen zien. 

The man in pink

Geen idee wanneer deze foto is genomen. In België zo te zien. Tijdens de Giro? De iconische Faema trui, doorgaans in rood-wit, hier in het Giro-roze. Eddy Merckx won vijf keer de Ronde van Italië en droeg in totaal 79 dagen de roze trui. Ik denk niet dat Tom Dumoulin vijf keer triomfeert in de Giro, omdat profs tegenwoordig andere keuzes moeten maken. Maar ik ben wel opgetogen over zijn overwinning in de 100ste Ronde van Italië. Wat was het spannend in de laatste week en hoe werd er gekoerst, man tegen man. Dat was smullen voor elke wielerliefhebber. Als je Tom Dumoulin ziet rijden, lijkt hij wel wat op de Merckx op deze foto. Een mooie, stijlvolle, atleet. Jammer alleen dat de tv-rechten van de Giro voor de lage landen zijn verkocht aan Eurosport. Je moet er dan de reclameboodschappen bij nemen en een Vlaamse commentaarstem die mij in ieder geval niet bevalt. De laatste dagen zat ik in mijn tuin de ontknoping te volgen, op mijn iPad met livestream van de Engelstalige Eurosport. Het is allemaal behelpen en het zou niet mogen zijn. Maar het roze in Milaan, de trofee en de confetti maakten het allemaal weer goed.