Het nieuwe jaar was slecht begonnen. Ik had gehoopt op de 30 miljoen van de Staatsloterij met oudjaar, maar mijn twee loten leverden elk slechts een tientje op. Daarmee waren zelfs de kosten van deelname bij lange na niet gedekt. Een slechte investering? Nee, eenmaal per jaar een gokje wagen, is geen verslaving. De kans dat je hoofdprijs wint is praktisch onbestaande, maar dromen van al datgene dat je zou doen of ondernemen met zoveel geld op je bankrekening, is een plezierige bijkomstigheid van elke loterij. Mijn moeder zaliger kocht regelmatig een heel of half Staatslot. Zij droomde hardop van de harde euro's waarmee zij haar kinderen gelukkig kon maken. Met mijn deelname aan de oudejaarstrekking zet ik oude familietraditie voort.
Nu had ik voor de trekking met oudjaar een account moeten aanmaken. Op die manier kan je simpel online meespelen met verschillende geldspelen, stelde ik vast. Dat was gemakkelijk. je hoeft niet meer naar de sigarenboer of postkantoor om een papieren lot te kopen. Maar het is ook verleidelijk om vaker te spelen dan goed voor je is. Gewoon even de app op je telefoon aantikken...
Deze week ging de telefoon. Een anonieme beller, die blijkbaar al vaker had gebeld om mijn smartphone, maar geen bericht had achtergelaten. Dit keer nam ik op. 'Met de Staatsloterij', zei de dame aan de andere kant van de lijn. 'Ik heb een leuk nieuwtje voor u...' Ik voelde mijn hart sneller kloppen. Heel even dacht ik dat ik, geheel onverwacht, een bonusprijs had gewonnen. Een leuk nieuwtje van de Staatsloterij, wat kon dat anders zijn? Inplaats van inhalig te informeren naar mijn geldprijs, riep ik spontaan: 'Aha, u bent de anonieme beller die mij al een week stalkt?' Daar had de dame geen weet van. Hij was haar niet bekend wie van het callcenter mij had geprobeerd te bereiken.
Om een lang verhaal kort te maken: ik had niets gewonnen, maar ik was uitverkoren om voortaan maandelijks automatisch mee te spelen. Als ik dat deed, dan kreeg ik gratis lot. Ik kon op elk moment het automatisch gokken weer stopzetten. En uhh, er waren dan nog een paar dingen die de dame wilde weten, o.a. mijn rekeningnummer en een paar persoonlijke dingen. Toen ik aangaf dat het voor mij niet hoefde en dat ik mijn gegevens niet telefonisch of per mail wilde delen met een wildvreemde, bleef zij nog even aandringen. Zij schermde met wet- en regelgeving en dat alles volstrekt legaal was.
Tja, ik kreeg tot slot nog een bandje te horen met informatie over mijn rechten en de privacyregels, die in Nederland gelden. Ik vertelde aan de computer dat ik door deze adverteerder - de Staatsloterij - niet meer lastig gevalen wenste te worden. Ik verbrak de verbinding. Teleurgesteld, maar ook gefascineerd door het feit dat heel even eurotekens in mijn hoofd zag toen de beller zich bekendmaakte. Meestal wimpel ik mannen of vrouwen die mij telefonisch lastigvallen met abonnementen of diepvriesproducten resoluut af, maar nu liet ik mijn hoofd op hol jagen. Vijf seconden, meer zal het niet geweest zijn.
Dezelfde dag ontving ik nog een telefoontje. Het was Linda, mijn persoonlijke adviseur van mijn bank. Ik ken haar niet, nooit gezien. Zij was blijkbaar nieuw en meteen gekoppeld aan mijn bankrekening, die helemaal niet zo spectaculair is, laat staan interessant voor Linda. Haar verhaal kwam erop neer dat cliënten amper nog fysiek in het bankfiliaal opdagen. De meeste verrichtingen gebeuren digitaal. Linda, die mij ongevraagd bij mijn voornaam noemde en steevast met je en jou begon - in Holland hoort dat zo, zal zij gedacht hebben - bleek niet eens op het kantoor van mijn bank te zitten maar ergens anoniem op een hoofdkantoor van waaruit zij de hele dag klanten moest lastig vallen. Zij somde alle voordelen op van mijn bankrekeningen - ik kon daar volgens haar veel meer uithalen - en had nog enkele beleggingsadviezen. Nou ja, Linda was minder opdringerig dan de mevrouw van de Staatsloterij, maar ik voel er vooralsnog niets voor om haar toe te laten in mijn financiële leven.