G450

The Place To Be

Poëzie op je bord

Wacht 's even, wie is dat ook weer?
Namen, ik ben niet goed in namen. Zeg ik bijvoorbeeld 'Ha, Daniel, hoe is het?', dan corrigeert Daniel mij discreet met: 'Het is Lieven'. OK, Lieven dus.
Op het terras van restaurant 't Hommelhof in het West-Vlaamse dorp Watou zit een bekende Vlaming. 'Ik ken die ergens van', zegt mijn vrouw. 'Wacht, het is iets met een ij of y. Hij heeft zo'n  bekakte stem, praat altijd zo geaffecteerd met een accent dat niet natuurlijk is, eerder gekunsteld.'
Bij voor het voorgerecht weet ze het ineens: 'Piryns'.
'Piet', vul ik haar aan. 'Dat is Piet Piryns van de Knack en de VPRO-radio. Een kennis van Cor.' 'Cor wie?' 'Cor Groeneweg'. 'Oh, die.'
De journalist zit aan de tafel naast de onze in het gezelschap van, naar later blijkt - na eindeloos piekeren - beeldend kunstenaar Jan Fabre, Gwy Mandelinck, de organisator van de Poëziezomer in Watou en de bijna blinde Friesche dichter Tsjêbbe Hettinga. Er wordt gelachen en bewonderd. Fabre laat een nieuwe kunstbijbel rondgaan, wat het precies is kunnen we niet zien. Het gaat ons ook niet aan.
'Hé, dat is Witse', roept V. even later. Tja, Witse, de commissaris van de gelijknamige televisiereeks. Maar hoe heet die ook alweer in het echt? Witse gaat aan het tafeltje aan de andere kant van ons zitten en bestelt twee salades. Hij en zijn vrouw mompelen wat tegen elkaar, maar V. vangt toch op dat de acteur de poëziezomer van Mandelinck en Co. elk jaar minder vindt worden. Al blijft het literaire evenement een geliefd excuus om een dag naar de Westhoek te komen en te eindigen op het terras van 't Hommelhof, waar de chef zweert bij koken met bier.  Wat is ook alweer de naam  van de chef?   Op de kaart staat het: Stefaan! Stefaan Couttenye. 'Zou die zijn kinderen hier laten opdienen?' vraagt mijn vrouw na het aanschouwen van het gestuntel van de piepjonge obers.
Als Witse aanstalten maakt om te vertrekken, staat een gast op van een andere tafeltje. 'Meneer Witse, aangenaam', zegt hij in sappig Brugs. Met gespitste oren volgen wij de conversatie die volgt. Wij horen Karmeliet...'Zie je nou wel, ik dacht al, ik ken die vent', zegt mijn vrouw. Ze dacht eerst aan Peter Anthonissen, de specialist in crisiscommunicatie. ''t Is niet waar hé, maar, maar dat is de chef van De Karmeliet, het sterrenrestaurant in Brugge. Hoe heeft die ook alweer....Ehhh, Geert, wacht, Geert ehh, Geert Van Hecke. Ja! En zou dat zijn vrouw zijn, die dikke?'
Witse, de acteur, legt vriendschappelijk zijn arm om de chef-kok, die op zijn vrije zondag genoegen neemt met konijn met frieten. 'Wanneer nodig je mij eens uit', grapt Witse. Mevrouw Van Hecke heeft moeite om de bekende Vlaming te plaatsen. 'Leest u niet het nieuws? Nee, u bent van Flikken, is het niet? Waar kennen we u dan van?'
'Allez toch, maar weet gij dat nie, van Witse!!', zegt een ander in het gezelschap. 'Maar dat is vast een pseudoniem, hé, meneer Witse?', vraagt een wakkere geest. 'Hubert Damen', stelt Witse zich voor. De acteur slaat het aanbod van een frisse pint af. 'We moeten nog Antwerpen, dank u.'
'Wow', zegt V. 'Dit is The Place To Be.'
Gwy Mandelinck meldt zich aan de tafel achter ons, dweept met Jan Fabre voor wie een handtekening wil, maar is eigenlijk op zoek naar De Dichter. 'Heeft iemand De Dichter gezien'. Hij bedoelt Tsjêbbe Hettinga, de Friesche dichter, die eerder die middag aan het gezelschap heeft verteld dat hij pas op latere leeftijd Nederlands heeft geleerd. De Dichter is samen met zijn begeleider eerder stilletjes door de achterdeur van het restaurant naar binnen gegaan, waar Mandelinck hem niet veel later aantreft.
'We moeten hier vaker komen, nooit zoveel celebrities op een avond bij elkaar gezien', overdrijft mijn partner.
Als altijd.

Tsjebbe Hettinga

Een reisverslag (5)

Tourja, Biescas nee

12 juli

In Biescas, een dorpje in de Spaanse Pyreneeën, heb ik via een internet een viersterren hotel geboekt. Het lijkt me leuk V. te verrassen. 25 Jaar geleden waren we al eens in Biescas, toen na een mooie autovakantie die ons uiteindelijk in Portugal bracht. In Biescas was er die avond een dorpsfeest, ik herinnerde me vooral de muziek, de T-bonesteaks en de zware rode wijn.

De rit ernaar toe duurt langer dan ik dacht. We bezoeken eerst nog enkele plaatsen in Baskenland. De hoofdstad Vitoria (Spaans) Gasteiz (Baskische naam) blijkt een ingeslapen provinciestad met een aardig oud centrum, niet meer dan dat. Op de Plaza d'Espana, het mooiste plein, stelt de gemeentelijke afvaldienst zeven nieuwe veegwagentjes voor. Het is een imponerende perspresentatie, met een knappe vrouwelijke wethouder en haar mannelijke assistent, strak in het pak. Er is veel pers op de been, ik tel vier cameraploegen, zes fotografen en acht verslaggevers met een blocnote. Doe dat bij de provincie Noord-Brabant, mijn werkgever, maar eens na.

De temperatuurmeter in de auto geeft onderweg naar Pamplona 30 graden aan. Ik verwacht me aan een verkeerschaos in verband met de San Ferminfeesten, het jaarlijkse spektakel met de stieren die door de straten worden opgejaagd en 's avonds de dood vinden in de arena.
Als we rond 11 uur aankomen, lijkt de stad wel uitgestorven. Er rijden nauwelijks auto's. Wel zien we gezinnen, gekleed in het wit en met een rood sjaaltje rond de nek, vrolijk op weg gaan naar het centrum. We parkeren de auto in een garage tegenover het warenhuis El Corte Ingles. In de stad is een kinderoptocht bezig in het kader van San Fermin, de feesten die een hele week duren. De meeste winkels zijn al die tijd gesloten.
Het eerste hoogtepunt van de dag is al voorbij als wij de stad intrekken. De duizenden bezoekers hebben hun dagelijkse ochtendgymanstiek en vertier gehad. De stoere Basken, Spanjaarden en dwaze toeristen die zich tussen de opgejaagde stieren naar de arena hebben gewaagd, liggen of in het ziekenhuis of hangen aan de bar van een van de vele stamvolle kroegen. De gemeente ruimt de troep op die op straat is achtergebleven, gebroken glas, flesjes. Het parcours dat de stieren en de opgehitste meute afleggen is amper een kilometer lang en degene die als eerste de arena bereikt is eigenlijk de sukkel van de dag. De echte macho's lopen tussen de dieren.
Bij de arena proberen ze ons kaartjes voor de corrida aan te smeren, maar we hebben geen tijd om hier ook vanavond nog te blijven voor het stierenvechten. We vervolgen onze rit door een snikheet stukje Navarra, op weg naar de Pyreneeën.
Eén gelukkige stier in Pamplona

Via Jaca bereiken we Biescas. De lucht is donkergrijs gekleurd en zeer dreigend. Biescas blijkt niet meer het dorpje van lang geleden. Een modderlawine heeft in 1998 een deel van het dorp meegesleurd. De sfeer van toen is ver te zoeken. Het viersterrenhotel daarentegen ziet er prachtig uit, maar al snel blijkt dat V. de verrassing niet erg kan waarderen. Te duur, niks aan, dwaas idee enz.
Boos annuleer ik het verblijf en rijd nog even rond in het dorp op zoek naar goedkopere accommodatie. 'Weet je wat?, zeg ik, ' we rijden vannacht door naar huis. Nou goed?'
Het is half acht als we de tocht verder zetten, door de Pyreneeën - prachtig gebied - over de Franse grens, de Aubisque en Solour, twee Tour-klassiekers. We rijden door laaghangende bewolking,  die het uitzicht helemaal wegneemt. Soms staan er ineens koeien op de weg, of wilde paarden.
'Kom, wees nou verstandig, laten we een hotel zoeken', smeekt V.
In Argelès-Gazost vinden we een appartement in een hotel. Het verstand heeft gezegevierd, zoals altijd. Om half elf zitten we op een gezellig pleintje aan de pizza, die opperbest smaakt. Morgen de Tour zien en alles is weer goed.

13 juli

We zijn te laat vertrokken, dat is duidelijk. Richting Luz worden we al na vijftien kilometer door de gendarmerie tegengehouden. We parkeren de auto op een terrein naast vele Fransen die met hetzelfde doel hier naartoe zijn gekomen. Allemaal willen ze de Tour de France voorbij zien trekken.
Wij besluiten de berg op te lopen, ruim vier kilonmeter totdat we een aardig uitzicht hebben gevonden. Aan het begin staat het bord 'Tourmalet ouvert'. We veronderstellen dus dat hier de legendarische berg begint. Pas 's avonds, als we deze route met de auto opnieuw verkennen, blijkt dit slechts de aanloop te zijn naar de Tourmalet.
Maar goed, de pret is er achteraf niet minder om. We krijgen het hele circus te zien, de reclamecaravan, de volgers en noem maar op. In de berm staat Benta uit New York. De zwarte Amerikaanse is hier met haar Cannondale racefiets gestrand om de renners aan de Tour te zien. Ze neemt deel aan een georganiseerde fietstocht, waarbij de deelnemers een stukje van het parcours van de Tour volgen. Een beetje luxe fietsvakantie, waarbij aan alles is gedacht. Benta fietst pas sinds maart van dit jaar, maar ze is fanatiek.

     

Benta met haar Canon:  'Ik hoop dat Floyd er op staat'

De renners komen en gaan. Hoewel ze bergop fietsen zijn ze in een flits voorbij. Gelukkig is een kopgroep van vier man, die vier minuten voorop rijden. Het peloton peddelt rustig omhoog, maar te snel om renners goed te herkennen. Mijn gezin heeft alleen belangstelling voor Tom Boonen....De rit wordt later gewonnen door de Rus Menchov van de Rabobankploeg.

Aan de vooravond van de Franse nationale feestdag is er in het Argelés-Gazost een bal de mousse, een openluchtdisco met zeepsop. Heel veel zeepsop. De kinderen vinden het fantastisch, een mooie afsluiting van onze (te korte) zomerse vakantiesreis.

Een reisverslag (4)

Noja, ja

10 juli

Een kleine tijdsprong, omdat er niet veel is gebeurd de voorbije dagen. Omdat in de brochure stond dat je op zee naar dolfijnen kunt gaan kijken, wil Delphine per se een boottocht maken. Dat doen we in Santander, waar we een eind langs de stranden varen voordat we op open zee komen. We varen o.a. langs het zomerpaleis van koning Alfonso, waar ik in 1995 een zogenoemde Gymnichraad als journalist mocht bijwonen. Gymnich is een plaatsje in Duitsland, waar de Europese ministers van buitenlandse zaken lang geleden informeel bijeen kwamen om rond het haardvuur te praten over de wereldproblemen. Sindsdien is er elk jaar zo'n informele Gymnich in het land dat EU-voorzitter is.

Voor mij is het dus een weerzien met dit deel van Santander, zij het vanaf het water. En hoewel Delphine met de verrekijker tuurt in open zee en de deining steeds heviger wordt - V. trekt wit weg -  is er in de verste verte geen dolfijn te zien.

11 juli

Een mooie dag in de golven. Wat is het heerlijk om in deze zee te spelen. De kinderen hebben een plankje van Eurocamp geleend en rollen mee op de golven.
Als we 's avonds bij de caravan zitten, zegt Cédric plots: 'Papa, de buren zijn vuurtje aan het stoken!'. Ik denk, tja, ze zullen wel weten wat ze aan het doen zijn. De radio in hun caravan staat aan, dus neem ik aan dat ze thuis zijn.
Maar dan zien we dat het zakje houtskool onder de caravan echt vlam vat. De vonken schieten alle kanten op. Raar, vinden wij.
Wij vertrouwen het niet en besluiten te gaan kijken en de buren te vragen wat ze aan het doen zijn. Onder de caravan hangen immers pvc-leidingen en een gasleiding die verbonden is met de gastank.
De deur van de caravan is op slot en binnen ligt een baby te slapen. Maar de buren zelf zijn niet thuis.
We besluiten het brandende houtskool met de schop onder de caravan weg te halen en te blussen. Delphine zoekt ondertussen de buren, die bij de tennisbaan zijn. Als de vrouw terugkeert, doet ze zeer verbaasd. 'Hoe kan dat nou?' is het enige wat we haar horen zeggen. Tja, hoe kan dat nou? De caravan had zo in de fik kunnen vliegen, of erger nog, het vuur in contact met het gas had een ramp(je) veroorzaakt. 'Hoe kan dat nou?'

Een reisverslag (3)

Noja, Nonono

6 juli

Vandaag staat een bezoek aan Bilbao op het programma. De reisbladen staan vol met reportages over het nieuwe Spanje, over architecten die lelijke steden met veroudere industrie omtoveren tot toeristische trekpliesters. De Baskische stad Bilbao is zo'n voorbeeld van een stad die het roer heeft omgegooid. Al moet ik eerlijk zeggen dat je vanaf de snelweg niet de indruk hebt dat je absoluut in Bilbao moet zijn. Rokende schoorstenen, petrochemische industrie en stinkende vrachtwagens zijn niet bepaald de visitekaartjes voor een stad die blijkbaar zeer succesvol is op het vlak van citymarketing. Iedereen wil tegenwoordig tijdens een rondreis door Spanje of Europa absoluut het wonder van Bilbao zien. Dat wonder is het Guggenheimmuseum, het boegbeeld van stadsvernieuwing aan de oevers van de Nerviónrivier. Het museum naar het ontwerp van de Amerikaan Frank Gehry is verbluffend mooi, een kunstwerk op zich.

Het Guggenheimmuseum aan de oever van de Nerviónrivier

Via de kust en plaatsen als Laredo en Santôna rijden we terug naar Noja. Het strand lonkt, even lekker een bezoek lezen...

Een reisverslag (2)

Noja, Nonee?

4 juli

Het strand van Noja is inderdaad bijzonder mooi, zoals in de brochures en reisgidsen staat. Vanaf de camping loop je zo naar het zandstrand en baai. Het water van de Oceaan is wel nog wat fris. Erg heet is het in dit deel van Spanje nog niet geweest. Ook vandaag is het niet veel warmer dan 24 graden. Maar kom, we klagen niet.
Na de middag bezoeken we Santillana del Mar, net onder de havenstad Santander, en volgens Jean-Paul Sartre de mooiste stad van Spanje. Ik herinner me dat ik er al eens geweest ben in 1995 tijdens een Europese ministerraad. Toen was het veel aangenamer weer. Nu begint het te onweren en te regenen. We vluchten in een bar, waar de koffie heerlijk geurt en de televisie beelden laat zien van de aankomst van de Tour de France in een zonovergoten Valkenburg.
Na de regen komt ook in het middeleeuwse Santillana de zon er nog door en kunnen we nog even genieten, voordat we door de bergen terug naar Noja rijden.

5 juli

Voor de gezelligheid hoef je niet in Noja te zijn. Het badplaatsje heeft niets aantrekkelijks. Het lijkt  wel of de planologen van de gemeente hun inspiratie hebben opgedaan aan de Belgische kust, maar op de terugweg naar Spanje helemaal zijn vergeten hoe het er daar ook weer uit ziet. Waarschijnlijk hebben de projectontwikkelaars in Spanje wat minder beperkingen om hun boze dromen te realiseren. Kortom, Noja is een en al lelijkheid. Het staat vol met appartementenblokken en er worden er in een razend tempo nog steeds nieuwe opgetrokken. Allemaal voor de Spanjaarden. Aan het toerisme is nauwelijks gedacht, geen behoorlijke restaurants, geen gezellige terrassen en pleintjes.
Op het strand is het net zo. Een mooi strand, zoals gezegd, maar waarom er daar geen tentjes zijn of verhuur van surfplanken en boards is me een raadsel. Deze kust leent zich bij uitstek tot golfsurfen met die hoge golven. Maar je moet dan zelf wel over materiaal beschikken.
De camping, hoe groot ook, is wat dat betreft ook al geen uitkomst. Het is zo'n typische Spaanse familiecamping, waar de rust belangrijk is en het vertier beperkt blijft. De bar beschikte over drie kleine tv-schermen om het wk voetbal te volgen. Je kon de bal nauwelijks zien, laat staan de kopstoot van Zidane.

Een reisverslag

Noja? Nou, nee!

2 juli

Schooljaar voorbij en meteen op vakantie. Dat is de afgelopen jaren wel eens anders geweest. Maar doordat de kinderen op 16 juli voor twee weken op scoutskamp vertrekken, was het compromis: een gezinsvakantie begin juli. Op het allerlaatste moment hebben we een stacaravan geboekt bij Eurocamp in het Noord-Spaanse Noja, een badplaatsje tussen Bilbao en Santander aan de Cantabrische kust.

We vertrekken vanuit een zomers België naar Spanje in de wetenschap dat het in dat deel van het Iberische schiereiland wat minder weer zal zijn. Onze eerste tussenstop is Bordeaux, de wijnstad en ook dit jaar etappeplaats, of liever gezegd startplaats, in de Ronde van Frankrijk. Het is de dag na de glorieuze overwinning van Les Bleus op Brazilië. De stad ruikt naar urine en het vuil van een nachtelijk feest ligt nog op straat.

In Bordeaux is het laat in de middag 37 graden in de blakende zon. De stad viert het jaarlijkse Fête du Vin. Voor 12 euro kan je er een glas kopen met een bonnenboekje, waarmee je dan op de verschillende stands wijn kunt proeven. Wij kiezen voor een restaurantje in de oude binnenstad en daarna voor een rustige nacht in onze koele kamer aan de rand van de stad.

Bezoekers aan het wijnfeest spoelen de glazen tijdens de proeverij

3 juli

Een nachtelijk onweer heeft de lucht gezuiverd. Onder een bewolkte hemel en met een temperatuur van nog slechts 22 graden rijden we door Les Landes op weg naar Baskenland.
Net over de grens nemen we een kijkje in Hondarribia, volgens onze reisgids - Trotter Noord-Spanje - een pareltje. Een visserplaatsje met een fraaie oude binnenstad. We rijden door naar San Sebastian, de chique badplaats met de mooie baai. V. wil in de winkel van Kuxsumusu, fabrikant van t-shirts met grappige opdruk, al meteen souvenir kopen, maar kan geen keuze maken. De tapasbars laten we links liggen, na een ongelukkige ervaring 25 jaar geleden. We laten ons dan maar afzetten op het terras, waar de ober Frans noch Engels verstaat en onze consumpties te duur aanrekent.

We vervolgen onze reis langs de kust. Wat ons opvalt is dat er enorm veel wordt gebouwd aan de rand van de steden. Overal op de heuvels verrijzen afschuwelijke Oost-Europese appartementenblokken. We passeren Bilbao, waar we later nog het Guggenheim-museum zullen bezoeken. Als je niet beter zou weten, zou je hier plankgas geven en snel doorrijden. De aanblik vanaf de snelweg nodigt niet uit om de stad te bezoeken, terwijl juist Bilbao in Europa als voorbeeld wordt genoemd van succesvolle citymarketing.

Tegen de avond komen we aan in Noja, waar op de camping Playa Joyel onze caravan klaar staat. We worden verwelkomd door Liam, de Engelse jongen van Eurocamp.

(wordt vervolgd)

Missie geslaagd

Zaterdag 15 juli 2006

Berichtje gekregen van Herman de Keukeleire, voorzitter van de VZW Inzicht, met de mededeling dat de actie G450 (50 keer de Mont Ventoux beklimmen met de fiets!) succesvol is afgesloten. In de Streekkrant lees ik dan weer dat onze sponsoractie voor de VZW 7000 euro heeft opgebracht. Lode Verdoodt, die in het artikel wordt geciteerd, kondigt aan dat het initiatief om voor een goed doel te fietsen volgend jaar wordt herhaald. Dat gebeurt mogelijk in samenwerking met de gemeente Ternat, zo lezen we in de krant.