G450

Delphine zingt KT Tunstall

Plooifiets

'En meneer, hoe bevalt uw plooifiets?', vraagt de ene aan de andere reiziger in de streekbus. ' Da's toch ideaal, zo een fiets. Ge bent zo mobiel in de stad, vindt u dat ook niet?' Naast mij op de grond staat een 14 kg zware opgevouwen Thomson fiets, begrijp ik uit de conversatie. Een onhandig, lomp geval, als je het mij vraagt. Maar de eigenaar is tevreden. Het was een verjaardagscadeau. 'Dat kost iets van een 300 euro. Nog altijd drie keer goedkoper dan zo'n Brompton. Maar ik heb wel grotere wielen en comfortabele banden.'
De andere reiziger had een vouwfiets, maar die is uit zijn auto gestolen. 'Ik ben me nu aan het oriënteren', zegt hij. In de Carrefour hadden ze laatst een plooifiets voor 199 euro. 'Die zag er toch niet stevig uit', reageert de eigenaar van de Thomson. 'Nee, ik denk ook niet dat dat kan voor die prijs', beaamt de aspirant-koper. Maar hij blijft er bij: 'Zo'n fiets, dat is iets formidabel. Fietsen in de stad krijgt een andere dimensie.'

Ontspoord

Ineens staat de boemeltrein stil. Hij was amper op snelheid na het vertrek uit het station Asse. Niemand in mijn wagon kijkt op van zijn krant. Toch wordt snel duidelijk waarom de trein halt houdt. Op straat is wat commotie. Een man gebaart en roept, een automobiliste zoekt naar haar mobieltje om iemand te bellen.
Na tien minuten klinkt een mededeling via de intercom. Dat er een probleem is en dat uitgezocht wordt hoe de passagiers kunnen worden geëvacueerd. Hoongelach valt de onbekende stem ten deel. Evacuatie, gaat dat niet wat ver?
Zelfs de diep in hun kranten of tijdschriften verzonken pendelaars komen met elkaar in gesprek. Een Engelse dame krijgt uitleg over het waarom van de vertraging, een Finse heeft de koptelefoon van haar iPhone afgezet en belt nu om te zeggen dat zij later komt. Dan verschijnt de conductrice in levende lijve, fluo-hesje aan, met de mededeling dat er een ongeval is gebeurd. Geen gewonden, helaas wel een auto die op de overweg stond en in de flank is geraakt. Er wordt nog steeds gekeken hoe de honderden forensen veilig de wagons kunnen verlaten.
Binnen het half uur gebeurt dat ook, rustig en professioneel. De brandweer heeft een noodplatform naast de trein gezet, iedereen moet langs die ene uitgang naar buiten. Er worden extra bussen ingezet, vertelt mijn vriend Rick, die bij de spoorwegen werkt en nu assistentie verleent. Honderden pendelaars spoeden zich naar de bushalte, anderen overleggen wat ze zullen doen. Het ongeval als excuus gebruiken om vandaag maar thuis te blijven of een lift te vragen aan een kennis of familielid? Het is in ieder geval dringen aan de bushalte. Ik besluit een halte eerder op de route op te zoeken, niet eens 400 meter lopen. Ik ben op die manier verzekerd van een zitplaats. Uiteindelijk verlies ik vijf kwartier. Da's minder erg dan je vliegtuig missen.

Volvoleed

Ik ben de kampioen van de onnozele ongevallen. Dit keer was er weer een aanvaring met een parkeerzuil, die onverwacht uit de grond omhoog kwam, terwijl ik overheen wilde rijden. Gevolg: de hele neus van de C30 werd van het chassis gerukt. Zo gaat dat met kunststof onderdelen. Ook de radiateur bleek beschadigd, aangezien de auto koelvloeistof lekte en ik er daarom niet meer mee kon rijden. Een takelbedrijf moest helemaal uit Turnhout komen om de Volvo vanuit Nederland naar de garage in Bornem te brengen.
Was ik te ongeduldig geweest? Ik denk het. Maar toen enkele uren later buurtbewoners mijn beschadigde auto inspecteerden, kwam het ongeval in een ander daglicht te staan. 'U bent de vierde al die dit overkomt', vertelde een buurman. Zijn auto was omhoog getild door de zware stalen paal, die uit de grond kwam terwijl hij passeerde. 'Dit is niet normaal. Die zuil mag nooit omhoog komen terwijl u er met de auto voor staat.'
Dit lijkt een kwestie voor de verzekering. Waarbij meestal de gedupeerde aan het kortste eind trekt.

Highway to hell

Er staat een jongen in korte broek stickers uit te delen aan het station. Mijn eerste reactie: 'Aha, de dag van de jeugdbeweging.' Mijn eigen kinderen zijn immers deze ochtend in scoutsuniform naar school vertrokken. Maar deze knul is bij nader inzien ingehuurd door de platenmaatschappij van ACDC - wie kent ze nog? - om reclame te maken voor de comeback-cd van de Australische rockgroep. In de trein lees ik mijn krant en op de cultuurpagina valt mijn oog op een foto van de vijf heren, ogenschijnlijk in een wegrestaurant naast de 'highway to hell'. Een van hen draagt het schooluniform met korte broek. ACDC is terug, maar hopelijk niet voor lang. Ik ben nooit een fan geweest, bejaarde kerels in Engelse schooluniformen, dat heeft een te hoog Garry Glitter-gehalte.

Que dites-vous?

Onze dochter was onder de indruk - 'Jeetje, jullie moeten gaan luisteren, die man is goed...'- , haar broer minder. De presentatie van audioloog Bart Vinck over gehoorschade bij jongeren had de leerlingen overdag bewust gemaakt van de gevaren die zij lopen. De expert had hen ook gewezen op de mogelijkheden om zich daartegen te wapenen. 'Als je niet weet wat je voor mijn verjaardag moet kopen, dan doe maar zo'n klassieke koptelefoon', fluisterde mijn zoon me gisteravond toe. Hij had het dus tóch begrepen.
Na de leerlingen mochten de geïnteresseerde ouders gaan luisteren naar de voordracht van de professor uit Gent. Steeds meer jongeren - 17 procent al - hebben gehoorschade opgelopen. Vinck vertelde over een 17-jarige die in zijn praktijk kwam. Speelde vanaf zijn elfde in een rockbandje en is nu aan beide oren voor 90 procent doof.
Toch houden wij van lawaai. Het is als een drug, aldus de deskundige. Dat heeft te maken met het evenwichtssysteem dat in ons oor zit. Als dit systeem geprikkeld wordt, stuurt het impulsen naar de ledematen. Oorspronkelijk hadden deze impulsen de bedoeling om u aan te zetten weg te lopen van het lawaai. 'Wij zijn geëvolueerd en wij zijn beginnen te dansen.' Wij gaan zelfs sneller autorijden als we een lekker muziekje horen op de autoradio.
Maar ondertussen is gehoorschade wel de beroepsziekte nummer een. En dat komt niet alleen door de iPod of omdat jongeren rockfestivals bezoeken en naar concerten gaan. Lawaai is overal. Dan kun je nog beter een vogel zijn, bij de kanarie herstellen de haarcellen zich spontaan na een aanval van lawaai.

Reactionair

Er heerst een uitgelaten sfeer in het metrostation Merode. Doorgaans lopen de Europese ambtenaren en bankbedienden hier haastig de metro in en uit. Maar nu wordt er gelachen en overheersen de kleuren rood en geel, inplaats van donkergrijs en zwart. De Spaanse enclave van vermoedelijk eurocraten heeft zich op dit uur met vrouw en kroost verzameld om met het openbaar vervoer naar het stadion te gaan voor de voetbalwedstrijd tegen België in het kader van het WK-kwalificatiereeks. Nooit geweten dat hier aan de rand van de Europese wijk zoveel Spanjaarden wonen. In dat gezelschap van brave voetbalsupporters herken ik de grijze haardos van de Bekende Schrijver, die met zichtbaar afgrijzen de vreemde hooligans keurt. Ik wist dat de Bekende Schrijver in deze buurt woont, als Vlaams reactionair heeft hij daar ook nooit een geheim van gemaakt. Brussel is zijn stad, de meest zuidelijk gelegen Nederlandse stad. De auteur van vele boeken en gedichten heeft de Vlaamse woordenlijst verrijkt met woorden als 'verkavelingsvlaams' en 'koterij'. Ik ben hem daar dankbaar voor. Hij reist vanavond in dezelfde metro als de supporters van Torres en Co. Maar ik kan mij maar moeilijk inbeelden dat hij, net als zij, onderweg is naar hetzelfde stadion. De Bekende Schrijver is een te serieus mens om zich in te laten met de volkssport nummer 1.
Wielrennen misschien? Of korfbal?

Dichten dan maar:

Ik ga nu slapen met mijn verdriet.
Zelf slaapt het al. Het voelt mij niet.
Jaagt het zich op van droom naar droom,
zo bang als ik voor dwalende vragen?

Entrepreneur

Op een receptie werd ik onlangs voorgesteld aan een bejaarde aannemer. Hij was zo oud dat ik zijn naam niet verstond. Wat ik wel kon verstaan was zijn beroep, want hij introduceerde zichzelf als monsieur xxxxx 'entrepreneur'. Hij sprak het langszaam en gedistingeerd uit, op z'n Frans, 'on-der-ne-mer'. Alsof ik daarvan onder de indruk raakte. Niet dus.
Sinds gisteren hebben wij ook een entrepreneur in huis. Onze zoon is toegetreden tot de directie van Auringo Eyewear. Dat is een bedrijfje van een stelletje would-be ondernemers, die op de eerste aandeelhoudersvergadering strak in het pak hun plannen uit de doeken deden. In werkelijkheid gaat het om een project van de eindexamenklas Economie-Talen, maar de mini-onderneming heeft uiteindelijk wel de allure van een serieus bedrijfje.
Auringo Eyewear doet in zonnebrillen en binnenkort ook nog in mutsen en sjaals. De zonnebrillen komen uit een failliete boedel. 'Wat heb je nou toch op de kop getikt?', vroeg zijn moeder annex aandeelhouder verontwaardigd. 'Dat zijn marskramersbrillen, die raak je aan de straatstenen niet kwijt! Ja, misschien op de boulevard van Allicante, vijf jaar geleden, tussen al die Afrikaanse en Roemeense illegalen.' De entrepreneur vond dat natuurlijk geen leuke opmerking, overtuigd als hij is een topproduct in huis te hebben, dat weldra de markt zal veroveren. Als startende ondernemer was hij er meteen in gevlogen, zonder zijn directieleden te raadplegen. Hij had een website gebouwd, een domeinnaam gekocht en daarmee zonder ruggespraak al meteen een deel van het budget uitgegeven.
Maar zo gaat dat in de echte wereld ook, je moet risico's nemen als entrepreneur. Want wie weet, vind je ergens in dat grote oerwoud toch weer dat gat in de markt.

Appeltje voor de dorst

Crisis in de westerse wereld. 'Zorg maar dat je je spaargeld spreidt over meerdere banken', adviseerde een collega enkele weken geleden, toen Fortis dreigde om te vallen. Mijn moeder, van wie je zou verwachten dat zij de sok zou promoten als spaarpot, kwam met hetzelfde verhaal. En dus heb ik nu internetrekeningen geopend bij verschillende banken. Bij het filiaal van Argenta - uw appeltje voor de dorst - was het in drie minuten geregeld. Nou weet ik dat de gemiddelde Nederlander aan dit bewuste filiaal van-z'n-lang-zal-ze-leven zijn geld niet zou toevertrouwen. De bank is niet meer dan een stevig beveiligde huiskamer van een oud rijtjeshuis. Maar volgens mijn partner gaat het om een solide bedrijf, een ouderwetse spaarbank, die geen risicovolle financiële producten aanbiedt. Op het smalle bureau met een grote PC, viel mijn oog op twee foto's van de bankdirectrice en haar geliefde tijdens een weekeinde in Disneyland-Parijs. De geliefde zat aan het andere bureau, maar ik kon niet zien of hij ook daadwerkelijk meedraaide in de zaak. Waarschijnlijk was hij op zaterdagmorgen gewoon meegekomen met zijn lief, haar eigen levensverzekering als het ware, mocht er ooit een dwaas met geweld zijn appeltje voor de dorst komen opeisen.

Stormloop

'En? Wat is voor u belangrijker, deelnemen of een goede tijd?', vroeg zaterdag een Belgische kennis op een huwelijksreceptie ergens op de taalgrens. Hij verwachtte dat ik antwoordde: deelnemen is belangrijker dan winnen. Maar ik maakte duidelijk dat de sporter in mij - hoe bescheiden ook op deze leeftijd - meer wil dan alleen meelopen. Zondag liep ik voor de tweede keer de halve marathon in Brussel. Er was slecht weer voorspeld, felle rukwinden en zware regenbuien. Ik had er mij op ingesteld. Enkele dagen voor de wedstrijd had ik in de regen getraind. Niet bewust, maar het begon nu eenmaal te regenen toen ik net vertrokken was. Voor de start zondag was het inderdaad slecht weer, maar tijdens de wedstrijd viel het gelukkig mee. Ik had harder willen lopen dat de 147,03 die nu werd geklokt bij de finish op de Grote Markt, maar ik mocht niet ontevreden zijn. Ik was immers drie minuten sneller dan in 2007. Via de link zie je het filmpje van de finish. Ik zit meteen in het begin van het filmpje, de loper met de witte pet. Ik werd 852ste van de 3041 deelnemers.

Finish halve marathon Brussel 2008

Download uitslag_halve_marathon

Grotere kaart weergeven