G450

Opgegeten

Woensdag vertrek ik met de Ternatse ondernemers naar de Alpen. Donderdagochtend dropt de bus ons in Corps. Dat wil zeggen voor wie op dat moment in de ochtend de behoefte voelt om het laatste stuk tot aan onze standplaats fietsend af te leggen: 140 km met o.a. de Col du Noyer. Ik ken die berg, dacht ik. Ineens herinnerde ik me een foto van mijn goede vriend Paul en mij zelf bij het bordje Col du Noyer. Dat moet ongeveer 25 jaar geleden zijn, toen we met een groep vrienden in die contreien op vakantie waren. De zus van Wouter woont er met haar Franse echtgenoot. Hij leerde ons de eerste kneepjes van de golfsport en liet ons kennismaken met het grasskiën. Met Paul ben ik toen gaan fietsen op de flanken van de Col du Noyer. Vanuit Spanje meldde hij dat de supporters donderdag mij wel willen komen aanmoedigen. Enigszins overmoedig liet ik hem weten dat ik die tocht van 140 km over de Noyer wel wilde maken donderdag. Al is het alleen maar om oude herinneringen op te halen.

Maar na mijn trainingsrit vandaag in de Ardennen, weet ik het zo net nog niet. Ik reed de Flèche de Wallonie, de kortste afstand van 120 km van de drie met 2296 hoogtemeters. Na amper 30 km had ik al zadelpijn. Nog voor de bevoorrading voelde ik me totaal leeg, alsof ik mezelf had opgegeten. Terwijl ik toch goed ontbeten had, een echt wielrennersmaal met spaghetti en bruine suiker. De beklimmingen waren lang en zwaar en hoezeer ik ook probeerde mijn tank te vullen, het voelde alsof ik alleen maar energie kwijtspeelde. Mijn horloge registreerde 5300 verbruikte kcal. 

In de auto op weg naar huis raakte ik een dip. Ik moet zeker drie keer zijn ingedommeld achter het stuur. Ik schrok me kapot toen ik de derde keer ineens op het linkerbaanvak op de E40 reed, rakelings langs het betonnen vangrail. Het engeltje op mijn linkerschouder schudde me op tijd wakker en behoedde me voor een dramatisch ongeval. Het geeft aan hoe moe ik was. En dat na luttele 120 km. Dat belooft niet veel goed voor de Alpen.   

Hemelvaart in Gent

De Running Tour had met Hemelvaart maar liefst twee mooie wedstrijden georganiseerd: de stadsloop in Gent en de bosloop tussen Tongerlo en Averbode. Wij kozen voor Gent. De 10 kilometer met ruim 5000 deelnemers ging dwars door de stad en langs het water. Het was drummen de eerste kilometers na de start, daarna ging het wel, al kostte het moeite het tempo hoog te houden. Mijn streeftijd was 49 minuten, uiteindelijk bleef ik daar onder. V. finishte in 1.08, gezien haar blessure nog redelijk. 

Perspresentatie

Met dank aan

Ik was jarig en mijn mailbox stroomde vol met spamwensen. Willy van de tennisclub stuurt trouw aan alle jarige leden zijn digitale gelukwensen. Sony Ericsson kwam met felicitaties namens het hele team. "Pak de serpentines! Leg de fles in de cooler!"  Volvo stuurde een persoonlijke verjaardagskaart compleet met een Zweeds liedje en een subtiele verwijzing naar de eigen website. Ook de Rabobank wist zowaar dat ik verjaarde, evenals internetbedrijven als Bol en Webshots. Waar is de tijd dat De Post kaarten bezorgde met aan de voorzijde een print waarmee je aan je nieuwe leeftijd werd herinnerd?    

Bouwend België

Om de moeder van onze kinderen een plezier te doen - het was immers moederdag - liet ik de schoonmaak voor wat het is, liet ik de fiets op stal staan en offerde ik me op om haar veilig te loodsen naar de talloze bouwplaatsen die voor het publiek te bezichtigen waren. Dat alles met het prettige vooruitzicht dat na maanden voorbereiding, ons gezin eindelijk zou zijn verlost van de terreur die Open wervendag heet. 

Blackout boy

Ik kan het me niet meer herinneren. We hadden een verjaardagsfeestje. Er was drank, er waren vrouwen. En nootjes. Het was gezellig. Maar wat er daarna gebeurde, dat weet ik niet meer. Ik had een blackout. Waarschijnlijk heb ik teveel gedronken. Dat komt voor als je maanden als en pater leeft. Dan moet ik me eens helemaal laten gaan. Zo zal het wel gebeurd zijn, zeker. Dat lijntje? ik kan het me niet meer herinneren. Maar als de analyse van mijn urinestaal dat aangeeft dan zal het wel zo zijn? 

Ik zag Tom B. op televisie, naast hem zijn glimlachende vriendin. Zij vond het blijkbaar wel grappig dat de bekende wielrenner vertelde over zijn black out op dat caféterras. Hij zit volgens een verklaring van zijn advocaat diep in de put. Maar de beelden op het tv-journaal waren niet van een topsporter die twijfelt over zijn toekomst. Zijn lichaamstaal kondigde evenmin een wanhoopsdaad aan op de spoorlijn Balen-Turnhout. Misschien wist hij wel niet wat hij daar zoal raaskalde. Op tv. Waarschijnlijk weer een blackout!

Mijn menu

Voor mijn 53ste verjaardag aten in 't Ebdiep, mooi gelegen aan de Schelde in Sint-Amands. Het menu, warm aanbevolen opdat het in de keuken vlotter zou gaan, zag er veelbelovend uit. Zelfs het apéritiefhapje, met o.a. olijven uit de buurt van Barcelona, deed het beste vermoeden. Het terras bood uitzicht op de brede Scheldebocht, die dagelijks vele fietsers en wandelaars aantrekt. Kilometers kun je hier slenteren en fietsen op de geasfalteerde jaagpaden langs de oevers van de rivier. 

Op mijn verjaardagsmenu stond om te beginnen geroosterde Mechelse koekoek met smoothie van doperwten en kruizemuntsalade van zoete erwten met peterseliewortel en gelakte roggewangen. Een mondvol als je de zin in een keer goed weet uit te spreken. En dat was ook precies wat er op het rechthoekige bordje lag: een mondvol. 

Daarna volgde nog een carpaccio van octopus, roergebakken oesterzwam en snijbiet, glazige zeeduivel in boter van groene strandkrabben, en veel later lamsvlees Princier met verse look, fijne courgette en aubergines, gemarineerd in olijfolie, gecombineerd met gnocchi met pulp van zwarte olijven. Tot slot een mooi kaasassortiment. En voor de kinderen een zoet desert met een sorbet van margarita en o.a. zoet gemarineerde wortel en venkel met limoenschil. 

Allemaal heel apart en best wel lekker. Maar er ontbrak iets om het echt perfect te maken. De keuken kon niet volgen, het duurde eindeloos voordat het volgende gerecht op tafel kwam, terwijl het steeds om kleine porties ging. Zo zaten wij aan tafel van pakweg half zeven tot kwart voor elf. Het enige verbale contact met het personeel was tijdens het apéritief en de bestelling. Op geen enkel moment werden de standaardvragen gesteld of het gesmaakt had, of alles naar wens was, en of nog iets wilden drinken?

Zo eindige mijn verjaardag in mineur, of althans met een kritische analyse. Er was niets mis met het eten, maar de dienstverlening schoot ernstig tekort en kan niet tippen aan mijn favoriete restaurant.  

Superklassieker

Freddy Maertens spoedt zich naar de kelder van het Centrum Ronde van Vlaanderen om zich te voor te bereiden op de tocht van oud-profs, die net als de 6000 wielertoeristen vandaag van Oudenaarde naar Roubaix rijden. Een combinatie van de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. De heuvels in de Vlaamse Ardennen en de kasseistroken in Noord-Frankrijk. Ik sta in de shop van het bekende wielermuseum in Oudenaarde, omdat ik mijn handschoenen thuis ben vergeten. En een beetje stof met gel om je handen te beschermen is wel zo handig op de kasseien.

Het is prachtig op de vroege ochtend van 1 mei in de omgeving van Oudenaarde. Maar de Koppenberg is vandaag een onneembare skischans met zoveel deelnemers. Op het steilste stuk stropt de bonte stoet van recreanten. Vrouwen gaan van de fiets, mannen vallen omver. Ik kan niet anders dan gaan wandelen. Maar zelfs dat is niet veilig. Naast mij vallen twee mannen met fiets en al omver, de schoenen in de klikpedalen. Een kerel van 90 kg valt op mijn voorwiel. Ik vloek, maar als ik zie dat hij een Cannondale Synapse opraapt, geven we elkaar de hand. 

Op de Kwaremont en de Patersberg zijn er minder problemen. Eigenlijk gaat het voorspoedig. Maar de kasseistroken rond Roubaix, dat is andere koek. Als de Putberg in Asse al lastig is, dan is de Carrefour de l' Arbre met recht de hel. Onvoorstelbaar dat de profs hier over heen vliegen. De stroken van Gruson en Hem zijn beter te doen, maar alleen omdat je de ruimte hebt om uit te wijken naar de zandstroken. 

Het binnenrijden van de vélodrome in Roubaix is fantastisch. De kans om mijn nieuwe outfit van Die Or Val - Col de la Bonette aan de wereld te tonen. Maar op de streep is geen beroepsfotograaf te bekennen, terwijl ik een fraai aankomstritueel in gedachten had. 

Er zit niets anders op dan terug te rijden naar Oudenaarde. Dit keer lekker vlak langs de Schelde. Ik moet twee groepjes laten gaan omdat het tempo te hoog ligt. Maar de mannen van Deme kan ik wel volgen. Gelukkig maar.

In het tv-journaal zie ik o.a. Sean Kelly en Francesco Moser. ' Ik fiets alleen als het mooi weer is', zegt de Italiaan. Het was mooi weer en een mooie tocht.