Het zit zo. Onze dochter heeft een eetstoornis. Het duurde lang tot de ernst van deze ziekte tot mij doordrong, maar de situatie is dermate zichtbaar en ernstig dat bezorgdheid omslaat in paniek en machteloosheid. Mijn vrouw, haar moeder, kan helemaal niet overweg met de ziekte. Het moedergevoel in haar zegt dat je niet wilt dat je kind afziet. Dat je niet kunt en wílt accepteren dat je kind zich uithongert, om wat voor reden dan ook. Je nooit zult aanvaarden dat zij haar leven op het spel zet, terwijl zij alle kansen voor het grijpen heeft.
Op de radio was een chirurg aan het woord. Een oud-politicus bovendien. Als dokter en voorzitter van Artsen zonder Grenzen was hij in landen en regio's geweest waar mensen door droogte of natuurrampen niets te eten hebben, waar oorlogsgeweld levens verwoest, waar de dood altijd om de hoek loert. Wat niet iedereen wist was dat de chirurg lange tijd zelf patiënt was: burn-out, depressie en uiteindelijk een eetstoornis. Anorexia nervosa.
Hij beschreef de ziekte zelf als een sluipmoordenaar. "Het is alsof er een terrorist in je hoofd kruipt, die zegt wat je wel en niet mag eten. Dat ben jij niet zelf, maar iemand anders, sterker dan jij. Het is een voortdurend gevecht tegen die terrorist in je hoofd." De arts zei op de radio dat ouders, vrienden, partners niet moeten wanhopen. Iemand met een eetstoornis is niet hopeloos verloren. Je kunt uit het diepe dal kruipen, maar dat lukt je alleen met hulp van buitenaf. En misschien kom je sterker uit de ziekte, vertelde hij
Zijn woorden zijn vooralsnog een schrale troost. Het is elke vrijdag weer schrikken als onze dochter thuis komt van haar studieadres. Weer afgevallen, denk je dan, om haar vervolgens in het weekeinde met de goede zorgen te omringen en soms onder zachte dwang en veel overtuigingskracht te laten eten. Vechten meisje, weet je nog, vechten moet je. Die knop om.
Het einde is niet in zicht, de lijdensweg lang en buitengewoon ingewikkeld. Wie begrijpt deze ziekte? Ik ben net begonnen in het boek The Boy Who Loved Apples van Amanda Webster. Haar elfjarige zoon had anorexia. Welkom in de hel, zou je haast denken. Misschien is haar persoonlijke verhaal een troost.
